Uit recent onderzoek blijkt dat er meer is om van te houden dan op het eerste gezicht lijkt – of beter gezegd: de huid. Hoewel het een romantisch idee is, wint het verband tussen intimiteit en wondgenezing wetenschappelijke aandacht.
Het ‘liefdeshormoon’ oxytocine, bekend om zijn rol bij de bevalling en borstvoeding, wordt steeds meer erkend vanwege zijn potentieel bij het bevorderen van sociale binding en zelfs het versnellen van weefselherstel. Studies hebben aangetoond dat het de genezing van mondzweren kan versnellen, waarschijnlijk vanwege de ontstekingsremmende eigenschappen.
Hierop voortbouwend onderzochten onderzoekers van de Universiteit van Zürich of een tekort aan oxytocine tijdens gespannen interacties tussen partners de wondgenezing zou kunnen belemmeren – aangezien eerder onderzoek vijandigheid bij paren in verband had gebracht met langzamere hersteltijden van blaren.
Om hun theorie te testen rekruteerden ze 80 heteroseksuele paren met een gemiddelde leeftijd van 27 jaar. Elke deelnemer kreeg met een zuigapparaat vier kleine wondjes op hun onderarmen. De paren werden vervolgens willekeurig toegewezen aan een van de vier groepen:
- Groep 1: Oxytocine-neusspray tweemaal daags + “Partner Appreciation Task” (PAT) driemaal per week – gestructureerde gesprekken gericht op dankbaarheid en complimenten.
- Groep 2: Oxytocine-neusspray tweemaal daags, maar zonder de PAT.
- Groep 3: Placebospray tweemaal daags, plus de PAT.
- Groep 4: Placebospray tweemaal daags, geen PAT.
Interessant genoeg hadden noch oxytocine alleen, noch de PAT met een placebo enige significante invloed op de wondgenezing, vergeleken met de controlegroep die geen van beide interventies kreeg. Het combineren van oxytocine met de PAT bood echter bescheiden verbeteringen in de wondgrootte en dieptereductie.
De meest overtuigende resultaten kwamen naar voren bij paren die tijdens de studieweek naast oxytocine en de PAT ook aan fysieke aanraking of seksuele activiteit deden. Hun wonden genazen sneller en vertoonden lagere niveaus van cortisol (het stresshormoon) in hun speeksel. Dit suggereert dat natuurlijke intimiteit de voordelen van oxytocine kan versterken, afgezien van gestructureerde waarderingsoefeningen.
“We zien verbeterde wondgenezing in de groep die [PAT]-interactie en oxytocine combineert, maar dat effect is veel minder sterk dan het effect bij degenen die oxytocine combineren met natuurlijk voorkomend aanrakingsgedrag en zelfs seksueel of intiem gedrag”, legt onderzoeksleider Beate Ditzen van de Universiteit van Zürich uit.
Ze gelooft dat dit een cruciaal punt benadrukt: hoewel oxytocine een rol speelt, versterken positieve fysieke interacties binnen relaties waarschijnlijk de therapeutische effecten ervan.
Deskundigen zoals Daryl O’Connor van de Universiteit van Leeds zien veelbelovend in deze bevindingen voor het integreren van oxytocine en oefeningen voor het opbouwen van relaties in gezondheidszorgomgevingen om sneller herstel te bevorderen.
Anna Whittaker van de Universiteit van Stirling speculeert dat hogere doses oxytocine zelfs nog gunstiger kunnen zijn, vooral voor oudere volwassenen die vaak last hebben van een verzwakt immuunsysteem.
Het onderzoek onderstreept een krachtige boodschap: het bevorderen van intimiteit gaat niet alleen over emotioneel welzijn; het kan ook tastbare fysiologische voordelen hebben, die van invloed zijn op hoe snel ons lichaam geneest en herstelt.
