Een huiveringwekkende ontdekking onthult dat sommige mierensoorten kunnen worden gemanipuleerd om hun eigen koningin te doden, een gedrag dat zelden wordt waargenomen in het dierenrijk. Onderzoekers hebben deze parasitaire overname gedocumenteerd met verontrustend videobewijs, waarop te zien is hoe een koningin van buitenaf een dodelijke staatsgreep orkestreert binnen nietsvermoedende koloniën.
De parasitaire infiltratie
Het schema wordt uitgevoerd door koninginnen van soorten als Lasius Orientalis of L. umbratus, die kolonies van L. flavus of L. japonicus. Deze indringers vertrouwen niet op geweld; in plaats daarvan exploiteren ze de afhankelijkheid van de mieren van geurherkenning.
Volgens gedragsecoloog Keizo Takasuka van de Kyushu Universiteit leven mieren in de wereld van geuren. Voordat ze een nest binnengaat, camoufleert de parasitaire koningin zichzelf door haar lichaam te bedekken met de geur van de gastkolonie, zodat ze niet onmiddellijk als vijand wordt geïdentificeerd.
De chemische aanval
Eenmaal binnen lanceert de parasitaire koningin een berekende aanval. Ze spuit herhaaldelijk vloeistofstralen uit een acidoporie – een gespecialiseerde opening – gericht op de aanwezige koningin. De onderzoekers vermoeden dat deze vloeistof mierenzuur is, een krachtig chemisch wapen.
Dit is geen willekeurige aanval. De parasitaire koningin exploiteert de eigen verdedigingsmechanismen van de gastkolonie tegen indringers. Door de geur van de koningin te overspoelen met mierenzuur, zorgt ze ervoor dat de werkmieren hun moeder als een bedreiging gaan zien.
“De parasitaire mieren maken gebruik van dat vermogen om geuren te herkennen door mierenzuur te spuiten om de normale geur van de koningin te verhullen met een weerzinwekkende geur. Dit zorgt ervoor dat de dochters, die normaal gesproken hun koningin-moeder beschermden, haar als een vijand aanvallen”, legt Takasuka uit.
De machtsgreep
Nadat de aanwezige koningin is gedood, grijpt de parasitaire koningin de macht over. Ze begint haar eigen eieren te leggen, en opmerkelijk genoeg accepteren de werkmieren de nieuwe matriarch zonder weerstand. Ze zorgen plichtsgetrouw voor de nakomelingen van de parasiet en zorgen zo voor het voortbestaan van de binnenvallende afstammingslijn.
De parasiet is niet onzorgvuldig; ze trekt zich na elke aanval snel terug, zich ervan bewust dat mierenzuur even gevaarlijk voor haar is als het door de gastarbeiders wordt ontdekt.
Dit fenomeen benadrukt de brute efficiëntie van insectenoorlogvoering, waarbij bedrog en chemische manipulatie hele samenlevingen kunnen omverwerpen. Het feit dat mieren – sociale wezens die op samenwerking zijn gebouwd – zo gemakkelijk tot moedermoord kunnen worden verleid, onderstreept het meedogenloze pragmatisme van natuurlijke selectie.
Het is een harde herinnering dat zelfs binnen ogenschijnlijk stabiele ecosystemen altijd dodelijke intriges spelen.
